Sudety Wschodnie i Środkowe otaczają rozległą Kotlinę Kłodzką, zwaną tak od największego jej miasta Kłodzka, położonego w jej centrum. Ta największa w Sudetach kotlina powstała dzięki pęknięciom i ruchom ziemi w tym okresie, kiedy wynurzały się z dna morskiego Karpaty. Wtedy to otaczające kotlinę góry zostały podniesione ponad jej dno o około 500 m. Kształtem swoim kotlina jest zbliżona do trójkąta, którego podstawa znajduje się w północnej części, a wierzchołek skierowany jest na południe. Przez środek kotliny płynie, zgodnie z nachyleniem terenu w kierunku północnym, Nysa Kłodzka lewobrzeżny dopływ Odry. Wraz ze swoimi dopływami odwadnia ona kotlinę. Dno kotliny wznosi się od 350 m n.p.m. na północy do ok. 450 m n.p.m. na południu. Powierzchnia ta jest falista, urozmaicona łagodnymi wzniesieniami, rzadko porośnięta lasami. W Kotlinie Kłodzkiej przeważają pola uprawne i pastwiska. Miejscami na dnie kotliny, na urodzajnych, dobrze zagospodarowanych glebach uprawia się pszenicę i buraki cukrowe. Rzeka Nysa Kłodzka wraz ze swoimi dopływami wcina się coraz głębiej i odsłania skały podłoża. W takich wcięciach widoczne są utwory polodowcowe, a także żwiry i piaski naniesione przez rzeki w okresie przedlodowcowym.