Dla Gór Stołowych charakterystyczne są wielkie pionowe szczeliny skalne, wśród których największą jest tzw. Wąwóz Piekiełko. Niezwykłe są również formy sterczących skał piaskowcowych, przypominające kształtem ludzi, zwierzęta, grzyby itp. Formy te powstały na skutek długotrwałego niszczenia skał, o różnej odporności, przez wodę, wiatr i zmiany temperatury. Niezwykłe kształty tych skał od dawna pobudzały wyobraźnię ludzką, przyczyniając się do powstawania naiwnych legend, mających obrazować ich pochodzenie. Jedna z tych legend głosi, że te formy skalne, to postacie księżniczki Emilii, jej służby i murzyńskiego kupca, zamienianych w skały przez czarnoksiężnika, mieszkającego niegdyś na Snieżniku. Czynu tego miał dokonać z zemsty za odmowę ręki księżniczki. W dzień pogodny ze Szczelińca roztacza się piękny widok na okolicę, zarówno po polskiej, jak i czechosłowackiej stronie. Na szlaku z Karłowa do Kudowy Zdroju można zwiedzać drugi szczyt Gór Stołowych, tzw. Błędne Skały. Tworzą one wielki labirynt, często o wąskich przejściach, przez które z trudem trzeba przedzierać się. Skały te wyrzeźbione są przez siły przyrody na podobieństwo grzybów i ruin zamków. Góry Stołowe pierwotnie miały dużo większy zasięg, o czym świadczą liczne skałki urozmaicające przedpole tych gór. Wiele niewysokich skałek znajduje się po południowej stronie gór, na powierzchni zrównania, w sąsiedztwie urwistych szczytów — Skalniaka i Narożnika: W czasie lata, krajobraz tej okolicy, na który składają się skałki sterczące spośród wysokiej trawy oraz rzadko rosnące parasolowate sosny, przypomina afrykańską sawannę.